Pewnego dnia obudzicie się i wpadniecie na genialny pomysł. Pomysłów może być wiele i mogą być bardzo różnorodne. Jestem jednak pewna, że jednym z nich będzie wyjazd w góry. Co zawsze jest dobrym pomysłem. I tu pojawi się problem. Jeśli jesteście wytrwałymi wędrowcami, na pewno wiecie, gdzie chcielibyście pojechać. Ale jeśli na taki pomysł wpadniecie po raz pierwszy… to na pewno pomyślicie o… Tatrach. Bo przecież, jak góry, to Tatry! Przecież w Polsce innych gór nie ma. Inne to tylko pagórki! A wy przecież chcecie jechać w góry: takie prawdziwe! Bo, jak już jechać to na poważnie i na całego! Nie śmieje się, ja również uwielbiam Tatry.
Polska to nie tylko Tatry
Z tym, że góry są różne i przede wszystkim wymagające. Nie będę wam tutaj robiła lekcji z geografii Polski, ale napiszę, że oprócz Tatr występują też u nas inne góry, o czym przekonałam się na własnej skórze podróżując po Dolnym Śląsku: góry Bystrzyckie, Izerskie, Kaczawskie, Kamienne, Stołowe, Masyw Śnieżnika, Pogórze Kaczawskie, Rudawy Janowickie, Masyw Ślęży, jeśliby skupić się tylko na województwie dolnośląskim. Jeśli zamierzacie wyjechać w góry po raz pierwszy lub jeśli planujecie mniej wymagającą trasę, za to z pięknymi widokami i spaniem w schronisku górskim, to… polecam Karkonosze! Część z was na pewno się żachnie, mówiąc: Karkonosze eeee tam… Ale zaraz udowodnię, że Karkonosze to idealny pomysł na każdą porę roku i dla każdego!
Karkonosze na każdą porę roku
Po pierwsze są to góry – najwyższe pasmo górskie Sudetów, które rozciąga się na przestrzeni około 40 km. Po drugie – polska nazwa tradycyjna to Góry Olbrzymie (sic!). Po trzecie – podzielone są między Polskę (28,46%) i Czechy, a granica państwowa biegnie ich głównym grzbietem. Zajmują powierzchnię około 650 km2, z czego do naszego kraju należy tylko 185 km. Karkonosze są najwyższymi górami czeskimi, a Śnieżka jest ich narodowym szczytem. Niedawno na jej szczyt została zbudowana kolejka, co powoduje wzmożony ruch turystyczny. Dobrze, że jeszcze nie wymyśliliśmy kolejki na Rysy.
Śnieżka to jeden z najbardziej wietrznych szczytów w naszym kraju! Bezwietrzne dni można tam spotkać średnio dwa na cały rok! Rekordowy pod względem wichur był 9 marca 1990 – wiał wtedy wiatr z prędkością ponad 300km/h! Ze Śnieżką również mogą się Wam kojarzyć opowieści o Paniach w futrach, elegancko zjeżdżających zimą na “pupie”. Do tego, jako że jest najwyższy, często dochodzi tam do nagłych zmian pogody, podobnie jak na Babiej Górze. Na Śnieżce jest obserwatorium metrologiczne im. Tadeusza Hołdysa i punkt pomiarowy, podobny do tego na Kasprowym Wierchu w Tatrach. Obserwatorium mieści się w budynku z charakterystycznymi “spodkami”. Jest też czeska i polska restauracja. Na szczycie nie ma schroniska, jest niecko poniżej – Śląski Dom (czeskie).
Fakt usytuowania Karkonoszy ma ogromne znaczenie w przypadku pobłądzenia i zejścia na czeską stronę lub w przypadku “awaryjnej” akcji ratunkowej. A wypadki zdarzają się w każdych górach. Karkonosze teoretycznie nie są wymagającymi górami, nie ma tu wielu spektakularnych podejść. Jeśli jednak ktoś uwielbia wymagające szlaki też nie będzie zawiedziony.
W każdej porze roku są tu przepiękne widoki. Gdy mamy szczęście możemy wyjść ponad linię chmur na słoneczne szczyty. Zjawisko to zwane jest inwersją i polega na tym, że chłodne powietrze spływa do kotliny, zaś ciepłe – pozostaje wyżej. Stąd czasami na szczycie może być cieplej niż na dole.
W zimie możemy zjeżdżać na nartach, w pozostałych porach roku cieszyć się spacerami. W lecie na szlakach spotkamy najwięcej osób. Jesienią i wiosną jest spokojniej. Jak wszędzie największy ruch turystyczny prowadzi głównymi szlakami.
Ulubiona trasa Lemura
Do Karkonoszy mam szczególny sentyment. Trasa, którą opisuję wam poniżej, była moją pierwszą świadomą górską wędrówką. Świadomą, gdyż samodzielnie się na nią spakowałam, a następnie samodzielnie to wszystko niosłam. Zabrałam ze sobą oczywiście mnóstwo niepotrzebnych rzeczy, zapominając o tym co ważne. Zabrałam więc ze sobą poduszkę do spania, kilkanaście koszulek, z których połowa była niepotrzebna, książkę – oczywiście jedną z grubszych, jakie wtedy miałam i jeszcze kilka tego typu drobiazgów. Zapomniałam za to zabrać np. latarki i apteczki, dobrze, że o takich rzeczach pomyśleli moi rodzice. Wszystko to spakowałam do nowiutkiego plecaka, który nawiasem mówiąc mam do tej pory. Z tym, że w tej chwili zabieram go na co najmniej (!) tygodniowe wyjazdy. A rzeczy, które wtedy do niego napakowałam starczyły by na co najmniej 2 tygodnie w trudnych warunkach pogodowych, bez schodzenia do miasta. Dotyczyło to również jedzenia, które zabrałam. Nasza trasa obejmowałam dwa dni marszu oraz 1 nocleg w schronisku. Dostałam nauczkę na kolejne wyjazdy. Od tamtej pory nauczyłam się co i jak pakować, jak planować długość trasy oraz jak gospodarować swoją energią podczas drogi.
Wracając do rzeczy! W Karkonoszach jest kilka szlaków oznaczonych różnymi kolorami (czerwony, żółty, zielony). Najładniejszy jest główny, wiodący grzbietem od Przełęczy Szklarskiej do Przełęczy Okraj. Nosi on imię Mieczysława Orłowicza. Głównymi atrakcjami widokowymi są fantastyczne skałki, czyli różnorodne formy skalne, niektóre z nich ze względu na swój kształt otrzymały własne nazwy m.in. Kukułcze Skały, Trzy Świnki czy Słoneczniki. Innymi osobliwościami są kotły polodowcowe – jest ich aż 6 m.in. Śnieżne Kotły (Mały i Wielki), Kocioł Wielkiego Stawu czy Kocioł Łomnicki oraz nisze niwalne (na północnym stoku) m.in. pod Szrenickim Kotłem czy Łabskim Kotłem. Nawiasem mówiąc, nazwa Śnieżne Kotły, nie jest przypadkowa. Słońce rzadko dociera do niedostępnych i ukrytych zakamarków, a co za tym idzie często przez cały rok zalega tutaj śnieg.
Szlak nie jest wymagający technicznie, za to wyczerpuje odległością – ma około 21 km i należy liczyć ok. 8 godzin spokojnego trekkingu. Ruszamy ze Szklarskiej Poręby na Szrenicę (1362 m. n.p.m.). Trasę tę można pokonać pieszo, czerwonym szlakiem, który prowadzi obok malowniczego wodospadu Kamieńczyka (przy okazji: jest to najwyższy wodospad polskich Sudetów oraz były tu kręcone sceny do Opowieści z Narnii), następnie łagodnie pnie się pod górę, by zatrzymać się przy schronisku pod Łabskim Szczytem. Tu następuje rozwidlenie szlaków i można udać się dalej pod górę, do schroniska na Szrenicy lub lekko trawersując zbocze, przejść obok Śnieżnych Stawków i dojść do głównego szlaku przy stacji przekaźnikowej na Śnieżnych Kotłach.
Można też wybrać opcję numer dwa, czyli wjechać dwuczłonowym wyciągiem, który zatrzymuje się niedaleko schroniska na Szrenicy, gdzie możemy zrobić pierwszy przystanek. Wtedy moi rodzice, przezornie, wybrali wyciąg. Bałam się bardzo – lęk wysokości to raz, dwa – po raz pierwszy jechałam wyciągiem – nie dość, że musiałam się sama trzymać żeby nie spaść w dół, dwa pilnować plecaka. Wy macie jednak wybór.
Następnie kierujemy się bardzo dobrze oznakowanym i utrzymanym szlakiem czerwonym tzw. “Drogą Przyjaźni Polsko-Czeskiej”, który prowadzi nas otwartym terenem ponad linią drzew, gdzie możemy podziwiać zachwycające widoki po obu stronach granicy. I podziwiać różnicę w jakości powietrza, szczególnie jesienią i wczesną wiosną. W zasadzie cały szlak wiedzie przez Karkonoski Park Narodowy, niektóre formacje skalne tworzą jednak swoje oddzielne rezerwaty. Wybierając wjazd wyciągiem, a następnie idąc łagodnym szlakiem, mijamy najpierw Łabski Szczyt, następnie docieramy do Śnieżnych Kotłów, później możemy podziwiać, z góry, efektowne Mały i Wielki Śnieżny Kocioł oraz Śnieżne Stawki. W okolicy zbocza Wielkiego Szyszaka (1509 m.n.p.m.) trasa robi się bardziej kamienista, ale niezbyt męcząca. W oddali w końcu ukazuje się nam szczyt Śnieżki. Docieramy szlakiem do Przełęczy Karkonoskiej (1198 m.n.p.m.) oraz do schroniska Odrodzenie, gdzie możemy zrobić kolejny przystanek i posilić się zupą pomidorową. Można też tutaj zaplanować nocleg i w dalszą podróż wyruszyć następnego dnia. Idąc jednak dalej, docieramy do krawędzi kotła Wielkiego Stawu (największy staw w Karkonoszach), skąd rozciąga się imponująca panorama. Kolejnym punktem widokowym jest zbocze Małego Stawu, nad brzegiem którego położone jest jedno z najładniejszych dla mnie schronisk w Polsce – Samotnia. Kawałek dalej docieramy do schroniska Strzecha Akademicka, gdzie możemy spędzić noc lub schodzimy do Karpacza. Mimo, iż trasa nie jest wymagająca technicznie trzeba na nią przeznaczyć cały dzień.
Jeśli zdecydujemy się na nocleg w schronisku, następnego dnia, mamy kilka opcji wędrówkowych: możemy wybrać się do Samotni lub na Śnieżkę. Możemy też zejść do Karpacza, po drodze oglądając Świątynię Wang (Kościół Górski Naszego Zbawiciela). Wybierając trasę na Śnieżkę, to droga ze schroniska aż do Domu Śląskiego, nie sprawi nam większych trudności. Jest raczej łagodna i szeroka. Dopiero od tego miejsca zaczyna się piąć w górę. Robi się tutaj już dość tłoczno, gdyż po drodze do naszego szlaku dochodzi szlak prowadzący od Kopy. Czyli od miejsca, do którego dojeżdża kolejka z Karpacza. Kolejka, w sezonie, jest w stanie wywieźć na górę nawet 600 osób w godzinę!
Na szczyt Śnieżki mamy do wyboru dwie drogi: Drogę Jubileuszową, mającą 1,6 km, która prowadzi łagodnie pod górę na szczyt oraz czarny szlak, które z kolei wspina się ostro pod górę, zwany Zakosami. Zakosy to ok. 800 m, na które trzeba poświecić ok. 35 minut. Na szczycie zazwyczaj jest dosyć tłoczno. Tu możemy się posilić i chwilę odpocząć.
W dół też mamy kilka wersji zejścia. Wszystkie jednak prowadzą do Karpacza, skąd do Szklarskiej możemy wrócić taksówką lub busem. Znaczy możemy też wrócić tym samym szlakiem, którym przyszliśmy, ale ja na przykład bardzo nie lubię schodzić tym samym szlakiem, co wchodziłam. Pierwszy wariant zejścia do Karpacza prowadzi z samej Śnieżki przez Sowią Przełęcz i Sowią Dolinę. Drugim musimy się najpierw wrócić do schroniska Strzecha Akademicka tą samą drogą, którą wchodziliśmy na szczyt Śnieżki i dalej łagodną drogą leśną tuż obok Świątyni Wang również do Karpacza. Trzecia opcja jest dla “wygodnickich” – możemy zejść ze Śnieżki do Kopy i zjechać w dół wyciągiem krzesełkowym. Pamiętajcie jednak aby sprawdzić godziny, w których kolejka kursuje, gdyż może się okazać, że spóźnicie się o 5 minut.
